بران 

Drive

عجب فیلم خوب و غیر منتظره ای!

کارگردان: نیکلاس ویندینگ رفن

بازیگران: رایان گاسلینگ – کری مولیگان – برایان کرانستون – آلبرت بروکس – ران پرلمن – اسکار ایزاک

مدت زمان: 100 دقیقه

درجه نمایشی: R

ژانر: اکشن / درام / جنایی / هیجانی

امتیاز: 8

محصول سال 2011

خلاصه داستان و توضیحات

عجب فیلم خوب و غیر منتظره ای. کاملا متفاوت و منحصر به فرد. فیلمنامه عالی, کارگردانی عالی, بازیگری عالی, فیلمبرداری عالی, موسیقی متن عالی. بی دلیل نبود که جایزه ی بهترین کارگردانی را در جشنواره امسال کن به کارگردان همین فیلم دادند. سبک و سیاق فیلمسازی نیکلاس ویندینگ رفن خاص خود اوست. همه اکشن می سازند و او هم فیلم اکشن ساخته اما بیا و ببین چه اکشنی! یک اکشن واقع گرایانه که نفس را در سینه هایتان حبس می کند. غلو کرده ام اگر بگویم دل شیر می خواهد تماشای این صحنه های اکشن رئالیستیکی.

شما با خیال راحت می نشینید و ده ها و صدها صحنه ی قتل و جنایت را در انبوهی از فیلم های هالیوودی می بینید و کک تان هم نمی گزد و مطلقا هم دچار هیچ تشویش و اضطراب درونی ای نمی شوید, چون می دانید که این صحنه ها تماما قلابی و ساختگی هستند. اما صحنه های قتل و جنایت و اکشن بران شما را به شدت دچار تشویش می کند چون اصلا نشانی از ساختگی بودن و قلابی بودن در آنها نیست.

این فیلمساز دانمارکی تبار, یک رنگ و بوی اروپایی به صحنه های اکشن فیلم اش زده که پاک فیلم اش را متفاوت از انبوه فیلم های اکشن کرده است. و همه ی این ها را اضافه کنید به یک کاراکتر اصلی مرموز و فوق العاده کم حرف که ما او را به نام «راننده» می شناسیم; کاراکتری در سبک و سیاق کاراکتری که آلن دلون در فیلم سامورایی بازی کرد: خونسرد, منزوی, در خود فرو رفته و ماهر در شغل خود. راننده که نقش اش را رایان گاسلینگ بازی می کند تنها یک کار را خیلی خوب بلد است و آن رانندگی است. او روزها در صحنه های فیلمبرداری فیلم های اکشن به عنوان راننده ی بدل خدمت می کند و در مسابقات رانندگی شرکت می کند و شب ها اتومبیل های دزدان و تبهکاران را می راند. راننده هیچ علاقه ای به حرف زدن با دیگران ندارد و خود را درگیر مسایل احساسی نمی کند اما ناگهان به خانمی که در همسایگی اش زندگی می کند ـکری مولیگان) علاقه مند می شود.

این زن ازدواج کرده و مادر یک پسر است اما شوهرش مدتی است که به زندان افتاده, هر چند که قرار است به زودی از زندان آزاد شود. اما راننده آدمی است که در «روز» زندگی می کند. او برای چند روز هم که شده نقش شوهر و پدر جانشین را برای این زن و پسرش بازی می کند. شوهر زن از زندان آزاد می شود و به راننده پیشنهاد می کند که در یک سرقت یک میلیون دلاری شرکت کند. اما این سرقت درست از کار در نمی آید و زن همسایه و پسرش هم در معرض خطر قرار می گیرند و راننده سعی می کند جان آنها را نجات بدهد...

در جایی خواندم که کارگردان فیلم از بازیگران فیلم اش و مخصوصا از بازیگر اصلی فیلم خواسته بوده که از دیالوگ پرهیز کنند و در مقابل سعی کنند که حرف و خواسته شان را با حالت های چهره و نگاه, بیان بکنند مگر اینکه واقعا حرف ضروری ای برای گفتن داشته باشند. این «سکوت» تاثیر شگرفی بر چگونگی شکل گیری شخصیت راننده داشته و به نوعی او را تبدیل به یک کاراکتر اسطوره ای مرموز کرده است. این همه توجه به پرورش کاراکتر در فیلم های ژانر اکشن امری نامعمول به شمار می رود. رایان گاسلینگ شاید در نگاه اول گزینه ی خوبی برای ایفای نقش های اکشن نباشد. ما این بازیگر خوب را بیشتر در نقش های درام و کمدی های متین دیده بودیم. اما حالا می بینیم که او بهترین بازیگر برای ایفای نقش اصلی در بران است. او به خوبی توانسته این کاراکتر مرموز درون گرا یا در خود فرو رفته را تجسم بخشد. او کاری می کند که «ما»ی تماشاگر به زندگی اش و به سرنوشت اش علاقه مند شویم; آن هم با حداقل کلمات, آن هم فقط با حالت نگاه و چشم ها.

ما به خوبی با این کاراکتری که فقط در لحظه زندگی می کند و هیچ ترسی از مردن ندارد – شاید به این دلیل که زندگی اش هیچ وقت زندگی نبوده – همذات پنداری می کنیم و حتی درگیر رابطه ی معصومانه اش با زن همسایه می شویم.

حسین امینی فیلمنامه نویس ایرانی تبار بران (که نوه ی دکتر علی امینی نخست وزیر سابق کشورمان است) با خلق چنین کاراکتری هیچ نیازی نداشته که سابقه و پس زمینه ی زندگی او را به روی کاغذ بیاورد و همین خصوصیت به امینی فرصت داده که چندتایی کاراکتر جانبی جذاب بیافریند.
همه ی کاراکترهای جانبی فیلم تماشایی اند و از همه تماشایی تر کاراکتری است که آلبرت بروکس نقش او را بازی می کند: رئیس تبهکارانی که می گوید قبلا تهیه کننده ی سینما بوده و فیلم های عشقی اکشن تولید می کرده است. یکی دیگر از خصوصیات عالی فیلم صحنه های تعقیب و گریز خیابانی آن است. فیلم یکی دو صحنه ی رانندگی در خیابان دارد که واقعا نمونه اش را در هیچ فیلمی پیدا نمی کنید; فقط آدم افسوس این را می خورد که چرا تعداد این صحنه های در فیلم کم است. و این را هم باید یاد آوری کرد که موسیقی متن فیلم که از نوع موسیقی الکترونیک است و کاری است از کلیف مارتینز, تکمیل کننده ی حس و حال عبوس و تیره ی فیلم است. تماشای این فیلم را به همه ی آنهایی که در جستجوی سینمای خوب و متفاوت هستند توصیه می کنم./

منبع :دنیای سینما                                                                       ویرایش در اخبار سینمای جهان